Mari Mari Kueh! Nasi Ambeng!

Huwahhh!!! sangat lama tidak meng-onlinekan diri rasenye. Ini semua gara2 percobaan terlampau hasil idea Mak le nih. Org bulan2 pose ni dok lelepak layan perut, layan hati, layan napsu.. nii.. bulan2 pose tak pepasal jadik pekerja buruh membanting tolang empat kerat. Lawak memang lawak tapi....!! ini bukan cobaan, ini bener2 kejadian. Hadus.. by now rase nak putus2 dah urat sarap, pinggang, tulang ni semua. Tulunnnnnn!

Nak dijadikan drama, Mak ajak check out tapak kat bazar Ramadhan kat Ijok nu, katenye manele tau kot ade lagi, die nak le try2 niage. Tapi mase Mak cakap tuh, dah tinggal 2 minggu lagi nak pose. Aku pon malas le nak layankan sangat, dah last minute satu, lagipon takkan ade lagi kot. Kot ade sekali pon, ape ke kejenye nak dilayan meniage tuh.. rerilek lelepak, bace sajak ke kat rumah udah le.. haih.

Lagi berape ari je nak pose tuh.. Mak sekali lagik dok cakap pasal nak meniage kat bazar Ramadhan. Uish Mak ni bio beno. Die bebel la kate yg kat rumah tu takde sape yg nak layankan die pi check tapak bazar tu kat Majlis Daerah, padahal bukan jauh pon Kole Selangor tuh ngan Ijok. Disebabkan aku ini anak yg baik (ngeeee), tak sampai ati lak rasenye nak biokan orang tue tuh kempunan nak mengecheck tapak yg diidam idamkan tuh. So.. on Friday tuh, yakni 3 hari seblom hari puase setat (pose ari Senin), lepas cakap kat Orff, aku pon pi lah drive balik Ijok ngan Anyea. Mak pon sukelah hatinye bile anak die yg sorang ni layankan kehendaknye tuh. Sampai Ijok dah petang.. dah dekat kol 3.30 pon. So siap2 terus betolak gi Majlis Daerah Kuala Selangor. Jangan tutup udah.

Masa on the way tu, borak2 la ngan Mak, tanye die.. napenye yeye sangat, betul ke nak meniage, karang letih, duit modal lagi, pastu entah untung entahkan tak. Knowing her long enuff, Mak tak pernah meniaga untuk ambik untung pon. Mak meniaga makanan serupa die kasi charity je. Tak caye tanye le sesape yg biase kenal Mak. Kalo buat kuih tu, kalo tak sedap macam nak makan sendrik memang bukan Wak Sanah la namenye. Rempah ratus garam gulanya semua kene banyak. Dah tu kene buat yg beso2.. supaya org yg beli tu makan sebijik pon dah boleh kaver satu meal. Haaa... silap2, org beli 3 bijik kuih die add up lagi sebijik bonos.. sebab beli banyak (banyak?) sambil sedekah katenye. Aduyai. Tu lom kalo sedare mare, bau2 bacang ke ketiak ke yg dtg membeli. Kalo org tu beli seringgit, mau die kasik value sampai 3 hengget. Ha.. camno nak huntung cer cite. Tapi.. camtuh la cara Mak hidup meniaga. Rezeki tak banyak tapi tetap ado. Kot tak.. idokla aku ni skolah sampai cucur atap sane ye tak? Semua tu hasil rezeki air tangan Mak + baik hati Mak bile buat kerja. Alhamdulillah, one thing for sure, satu kampung memang kenal ngan Mak, and air tangan Mak. Kirenye, kalo kat Ijok tuh, kalo org kate kuih/makanan Wak Sanah, heh, semua tak memalu la nak makan, dari yg kecik sampe la yg ke tua.

Lepas aku dah stabil kerja lepas blajar dolo, Mak dah stop meniage dah, dekat 10 tahun gakle. Last sekali Mak meniaga kat kantin sekolah agama Ijok. Mase berenti tu, guru besar die bising gak le, lepas tu try pujuk2 Mak soh sambung. Aku antara yg paling keras sekali bangkang sbb mase tu Mak pon dah over 62 years old dah.. time camtu die sepatutnye lepak je takyah pikir macam2. Lepas Mak berenti tuh, 2-3 taun gak guru besar tu ngan ustazah2 lain jumpe mak personally, mintak Mak sambung meniage kat skolah tu, sampai Mak serba salah sangat. Depa kate, orang baru yg gantikan Mak tu susah.. depa tak paham budak2 skolah rendah ni maneleh jual makanan ringan. Kenela buat makanan yg berkhasiat sikit. Ni segala jenis jajan dijualnye. Dah dicakap tapi ketegaq jugak. Pastu depa siap pi juai burger. Singgit satu tuh.. kalo skang ni okla burger singgit. Seploh taun dolo.. ha.. lelagi dok kampung, tak bedarah tgn mak bapak yg keje noreh ke, kelapa sawit ke.. nak hulur duit belanje budak skolah rendah untuk kaver beli burger? Yg skolah menengah mase tuh kalo dapat belanje siap tambang bas 2 hengget sehari pon dah okay tau. Yg bebudak nih plak, kalo mak bapak tak kasi duit, siap guling2 mengamuk2. So.. hal tu sudah masuk dalam mesyuarat ibu bapa.. tak pepasai burger punya pasai, dah jadi isu lak. Tak silap, ade org kampung cadangkan nama Mak soh meniage balik. Walo pon Mak ade sikit goyang mase tu atas dasar kesian kat bebudak and kekawan sekampung tapi tak dapekla.. iskk.. ingat Mak ni robot ka. Robot pon kene rest gak taww.. Sian la die.. bagila die rehat je.

So tang yg yeye nak check bazar tahun ni ni, Mak kate, yg petamenye pasal die gian. Perasaan nak merase berjual beli tu agaknye dah membuak2 la kot. Ye le meniage ni dah jadik darah daging, same la cam org biase menyanyi, lama tak karaok sesekali nampak mic keto gak lutut nak nyanyi kan. Kekadang ade je org tempah kuih ke makanan ke ngan Mak tapi Mak kate tu tak same. Berniaga ni lain rasenye. Hmm.. pulak.

Selain rindu nak meniage, Mak kate die dah naik menyampah pi bazar bile bulan pose nih, pasal foodnye rerate tuh hentah hehape. Senang cerite, its been a while la she dont eat good food from the market. Kalo ade pon.. sorang due aje yg die bekenan. Nak buat sendrik, alang kepalang la plak.. pasal org kat rumah bukan ramai pon, berape ketul sangat la nak makan. Mak ni suke membeli sbb die suke sapot org meniage, kekadang aku pon pening pasal hobi suke membeli makanan die ni, tapi tu le, most of the time lepas masuk mulut tuh.. mmg die kuciwa habis la. So die kate kalolah die leh dapat satu lagi peluang to sell good food to people, she'll be happy.

So along the way tuh, aku pon cakap le kat Mak, pose lagi 3-4 ari je.. rase takde la dah tapak bazar tu. Misti dah sold out. Kalo takde ni kang, kite beli kacang pehtu ajak Anyea ni pi check out monyet kat Bukit Malawati aje la ye.. Aku ngan Mak pon gegelak sesame. Ye le.. dedue saje je nak puaskan ati pi Majlis Daerah tu sbb dalam hati dah yakin beno dah mmg takde.

Sampai sane dah kol 4. Terus parking kete and check kat kaunter. Nak dijadikan cerite.. sakali ade daaaa! Org kaunter tu kate ade 3-4 tapak lagi lom jual. Tekedu aku kejap. Aku tanye Mak, camane? Mak sesengih.. tatau katenye. Eleh tatau kunun. Gigi emas kat tepi tu dah bekilau2 dah aku tengok. Lepas tu aku pon nak amek telpon la.. nak call Orff, pasal ni betul2 diluar dugaan nih. Nak tolak kang, kesian lak kat Mak, tapi kene tanye kat Orff la jugak kan. Sakali.. telpon tak bawak da.. ni misti tetinggal kat umah Mak. Iskk.. tanye Mak bawak telpon tak? So Mak pon cecarik telpon die. Hampehhh! Dedue tak bawak. Gilo! Memang keje gilo!

So nak taknak, diskas la lebey kurang ngan Mak sat, at last Mak kate, oklah amek. Sooo.. settlekan proses semua.. by 4.30pm > sahih kami pengurus tapak bazar Ramadhan di Ijok 2011! Since opis pon dah nak tutup dah mase tu, org kaunter tu kate die kasila kelonggaran, sbb selalunye kalo kasi borang permohonan tu kene sertakan sijil suntikan dari klinik untuk pengendali makanan (dah lupe dah ape ke name suntikan tu). Die just ingatkan to make sure unt dapatkan suntikan tu je la seblom meniage, sbb nanti akan ade org check. Tu je.

Bila dah masuk dalam kete, baru terpikir nak tanye Mak, ape yg nak dijual karang kat bazar tuh? Mak pon tegelak.. entah le.. nak jual ape ek? Hayoyoooo.. Gilo gilo gilo..

So balik tu, terus angkut Mak balik Subang Jaya. Ye le nak kene soping barang la pulak kan. Jumaat malam tu jugak, kami decide ape nak jual, then setat listingkan barang. Pehh.. bukan sikit dowww..Tak pepasal aku pon sudah terjebak dalam ini pilem. Mak kate nak jual kuih tapi aku suggestkan untuk jual makanan berat jugak.

So Sabtu pagi kol 9 aku ngan Mak dah kuar rumah bersoping sampai kol 6.30 petang. Nasib Orff leh jaga Anyea. And nasib jugak Orff support aku nak tolong Mak meniaga. I lebiu my hubby! Die tau yg minik die ni akan bz gile sepanjang bulan Ramadhan ni, infact, dapat balik Subang pon sesekali aje. Alhamdulillah die ok & sangat memahami, siap mengofferkan diri untuk balik on Fridays lagi, so boleh la die tolong take care of Anyea and go to werk from Ijok on Mondaynye. Die kate, buat aje le, boleh buat pengalaman huhuhuhu..

Sabtu malam tu kepala masih ligat lagi pikio macam2. Then Sunday balik Ijok angkut barang sampai bawak 2 kereta. Barang dah macam nak buat kenduri kawen pon ade. Lepas dah unload barang2 semua, aku ngan Mak sambung lagi soping kat area Ijok, especially barang2 cam kanopi, kerusi meja semua lom ade. Mak ai.. berhabis gakle sampai 1.6k semua sekali. Sunday petang tu dah setat la buat memacam, kopek bawang, bekemas, masak serunding pape yg patut. Ayam pon berekor2 nak kene potong. Pendek kate dari Jumaat sampai ari Senin yg tepacak setat meniage tuh, takde berenti langsung. Ha Senin pagi tu sempat tak sempat, gi buat suntikan jugak kat klinik, kang kene saman lak. Aku yg alah kat jarum pon main redah je la..

So at last petang Isnin kol 4 petang.. taraaaaa!! tu dia gerai Wak Sanah. Kami jual kuih muih dan Nasi Ambeng! Alhamdulillah.. sambutan menggalakkan. Yg tak berape menggalakkan cume bahu 4 kerat ni ha.. hadui la letihnyeeee.. By the third day tu rase da macam zombie pon ade. Badan semua buat keje asal seret aje. Mak pon same. Sesekali aku tanye gak Mak, best ke Mak meniage? Mak gelak je.. penat jugak le tu.. Ahahahahah.. tu la nak kate lawak, mmg lawak la.. tapi yg tak berape lawaknye, satu badan dah sakit semua nih. Tapak kaki pon dah macam tak lalu nak jejak lantai. Sakitnye ya aw aww..

So.. at last smalam aku cakap kat Mak, minggu ni > Selase, Rabu & Khamis kite coti le mak.. Jemahat kite niage balik. Tu yg akhirnya dapat beronline dan menghapdet blog ku ini.. heheheh

So.. sape mau nasik ambeng and kuih muih untuk buke pose? Moh ke Ijok meh! Kompom sadapppppp munyer! Siap warranty and testimony pelanggan lagi ha wa cakap lu. Tahun ni je miss Julia ni meniage ye.. taun depan idok le dah lagi kot.. kekekekekek..

Pengajaran : tidak akan kuulang kali kedua la meniaga ni semua. Haih!! Kekadang mase tunggu customer tetengah panas tu, sound jugak kat Mak : Mak, kalo pepanas camni, dengan dahagenye, kite kat rumah lepak ke tido ke sambil pasang ekon, kan ke best Mak. Ape la kite buat kat sini Mak oi.. cam biase Mak gelak aje.. hehehehehe

ps : gambo takde le.. tak sempat. Next time la taruk ek!